Funkcjonowanie

Organy spółki

Charakterystyczną cechą spółki komandytowo-akcyjnej, odróżniającą tę spółkę od innych spółek osobowych, jest występowanie w niej organów. Jest to jedna z cech zbliżających spółkę komandytowo-akcyjną do spółek kapitałowych.

Organami spółki komandytowo-akcyjnej są walne zgromadzenie oraz rada nadzorcza. Walne zgromadzenie zawsze występuje w spółce komandytowo-akcyjnej, natomiast powołanie rady nadzorczej zasadniczo jest dobrowolne, a tylko w niektórych sytuacjach obowiązkowe.

Rada nadzorcza

Rada nadzorcza jest przede wszystkim organem nadzorczo-kontrolnym spółki komandytowo-akcyjnej. Jej powołanie jest co do zasady dobrowolne. Jeżeli jednakże liczba akcjonariuszy w spółce komandytowo-akcyjnej przekracza dwadzieścia pięć osób, wówczas ustanowienie rady nadzorczej staje się obowiązkowe.

Rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach tej działalności. W celu wykonania swoich obowiązków rada nadzorcza może badać wszystkie dokumenty spółki, żądać od komplementariuszy i pracowników wyjaśnień, a także kontrolować majątek spółki.

Szczególnym obowiązkiem rady nadzorczej jest ocena sprawozdania komplementariuszy z działalności spółki oraz sprawozdania finansowego za ubiegły rok obrotowy. Dokumenty te rada nadzorcza bada pod kątem ich zgodności ze stanem faktycznym oraz księgami i innymi dokumentami spółki. Z oceny tej rada nadzorcza składa sprawozdanie walnemu zgromadzeniu.

W ramach działań nadzorczych rada nadzorcza może delegować swoich członków do czasowego wykonywania czynności komplementariuszy w przypadku, gdy żaden z komplementariuszy uprawnionych do prowadzenia spraw spółki i do jej reprezentowania nie może sprawować swoich czynności. Dodatkowo rada nadzorcza może wytoczyć w imieniu spółki powództwo o odszkodowanie przeciwko komplementariuszowi, który wyrządził szkodę spółce, prowadząc jej sprawy lub ją reprezentując.

Radzie nadzorczej, na mocy postanowień statutu, można powierzyć również zarządzanie spółką (prowadzenie spraw spółki). Przykładowo statut może wprowadzać wymóg uzyskiwania przez komplementariuszy zgody rady nadzorczej na dokonywanie określonych czynności.

Rada nadzorcza co do zasady składa się co najmniej z trzech członków, których powołuje i odwołuje wyłącznie walne zgromadzenie (statut spółki komandytowo-akcyjnej nie może wprowadzić odmiennych zasad w tym zakresie).

Członkiem rady nadzorczej może być wyłącznie osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych. Dodatkowo do rady nadzorczej nie można powołać osoby, która w okresie pięć lat przed powołaniem została prawomocnie skazana za określone przestępstwa gospodarcze. Członkiem rady nadzorczej nie może być także osoba, która została skazana dawniej, lecz od zakończenia odbywania kary nie minęły jeszcze trzy lata.

Prawo przewiduje również szeroki zakaz łączenia innych stanowisk ze stanowiskiem członka rady nadzorczej. Nie może nim bowiem zostać likwidator, prokurent, kierownik oddziału lub zakładu, a także zatrudniony w spółce główny księgowy, radca prawny lub adwokat, jak również członek zarządu i likwidator spółki zależnej.

Członkiem rady nadzorczej generalnie nie może być również komplementariusz. Dodatkowo, jeżeli komplementariusz posiada akcje (czyli jest jednocześnie akcjonariuszem), to co do zasady nie może on wykonywać z tych akcji prawa głosu podczas walnego zgromadzenia, na którym wybierani lub odwoływani są członkowie rady nadzorczej. Zasady te wynikają z faktu, że rada nadzorcza co do zasady kontroluje komplementariuszy i reprezentuje interesy akcjonariuszy. Ograniczeń tych nie stosuje się jednakże do komplementariuszy, którzy nie mają prawa prowadzenia spraw spółki lub jej reprezentowania.

Skutek powołania i odwołania członka rady nadzorczej następuje z chwilą podjęcia decyzji walne zgromadzenie. Wpis do Krajowego Rejestru Sądowego ma w tym zakresie jedynie charakter deklaratoryjny, tzn. że tylko potwierdza powołanie albo odwołanie członka rady nadzorczej.

Każdy członek rady nadzorczej odpowiada wobec spółki za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem sprzecznym z prawem lub postanowieniami statutu spółki (o ile tylko można mu przypisać winę). Istotne jest przy tym, że członek rady nadzorczej obowiązany jest działać z podwyższoną starannością wynikającą z zawodowego charakteru działalności kontrolera spółki. Nie wystarczy więc w tym zakresie dochowanie zwykłej należytej staranności właściwej dorosłym osobom.

Walne zgromadzenie

Walne zgromadzenie jest organem skupiającym akcjonariuszy i reprezentującym ich interesy, czyli organem właścicielskim. Obrazowo mówiąc jest ono zebraniem akcjonariuszy, które zwoływane jest w sformalizowany sposób i które stanowi arenę decydowania przez akcjonariuszy o spółce. W walnym zgromadzeniu mogą brać udział także komplementariusze. Komplementariusze nie mają jednak prawa głosu na walnym zgromadzeniu, chyba że jednocześnie są akcjonariuszami i posiadają akcje.

Ogólnie walne zgromadzenie zarządza w określonym zakresie spółką, jak również sprawuje pewne funkcje nadzorcze.

Kompetencje walnego zgromadzenia są generalnie szerokie. Organ ten decyduje bowiem w formie uchwał o szeregu kluczowych spraw spółki komandytowo-akcyjnej. Do spraw, które wymagają uchwały walnego zgromadzenia, należą m.in.

1. rozpatrzenie i zatwierdzenie sprawozdania finansowegospółki za ubiegły rok obrotowy,
2. udzielenie komplementariuszom prowadzącym sprawy spółki absolutorium z wykonania przez nich obowiązków,
3. wybór członków rady nadzorczej i udzielenie im absolutorium z wykonania przez nich obowiązków,
4. podział zysku za rok obrotowy,
5. zbycie i wydzierżawienie przedsiębiorstwa spółki,
6. zbycie nieruchomości,
7. połączenie i przekształcenie spółki,
8. zmiana statutu spółki,
9. rozwiązanie spółki.

Walne zgromadzenie nie ma jednak władzy absolutnej. W większości przypadków dla ważności uchwał tego organu wymagana jest zgoda wszystkich lub większości komplementariuszy spółki komandytowo-akcyjnej. Zgoda wszystkich komplementariuszy potrzebna jest np. w sprawach podziału zysku w części przypadającej na akcjonariuszy, zbycia przedsiębiorstwa lub nieruchomości, zmiany statutu spółki lub jej rozwiązania. Zgoda większości komplementariuszy potrzebna jest natomiast m.in. dla ważności uchwały dotyczącej podziału zysku w części przypadającej komplementariuszom.

Każda akcja co do zasady daje jeden głos na walnym zgromadzeniu. Ogólnie więc o sile głosów decyduje ilość akcji, czyli zasadniczo wartość wkładów wniesionych do spółki komandytowo-akcyjnej. Możliwe jest jednak uprzywilejowanie określonych akcji co do głosu, jednakże nie bardziej niż przyznanie jednej akcji dwóch głosów. Zasada ta nie dotyczy akcji posiadanych przez komplementariuszy. Takich akcji nie można uprzywilejować i zawsze dają one jeden głos.

Zasadą jest, że uchwały zapadają bezwzględną większością głosów, czyli gdy ilość głosów „za” (podjęciem uchwały) jest większa niż połowa głosów oddanych.

Od powyższej reguły przepisy prawa przewidują wyjątki, zastrzegając konieczność uzyskania surowszej większości dla spraw najbardziej istotnych dla spółki. Przykładowo: zmiana statutu albo rozwiązanie spółki co do zasady wymagają uchwały podjętej większością trzech czwartych głosów. Wspólnicy mogą w statucie wprowadzić jeszcze surowsze warunki podejmowania uchwał. Nie mogą oni jednak wprowadzać warunków łagodniejszych niż przewidziane w przepisach prawa.

Uchwały walnego zgromadzenia obowiązkowo powinny być umieszczone w protokole sporządzonym przez notariusza.

Zarządzenie spółką (prowadzenie spraw spółki)

W wewnętrznej sferze funkcjonowania spółki komandytowo-akcyjnej mamy do czynienia z podziałem obowiązków między trzy organy – komplementariuszy, radę nadzorczą i walne zgromadzenie.

Zarządzanie spółką (w języku prawnym – prowadzenie spraw spółki) należy generalnie do komplementariuszy. Prawo przewiduje w tym zakresie domniemanie ich kompetencji. Należy jednak mieć na uwadze, że komplementariusze prowadzą sprawy spółki komandytowo-akcyjnej w zakresie, w jakim określonych spraw – mocą ustawy lub statutu – nie przekazano do kompetencji walnego zgromadzenia albo rady nadzorczej.

Regułą jest, że każdy z komplementariuszy ma prawo i obowiązek zarządzać spółką. Może on samodzielnie prowadzić sprawy z zakresu bieżącej działalności spółki, a także wykonywać czynności nagłe, które wykraczają poza ten zakres, jeżeli brak działania mógłby wyrządzić spółce szkodę. W sprawach ważniejszych (wykraczających poza bieżące sprawy) zasadniczo wymagana jest natomiast zgoda wszystkich komplementariuszy, także tych którzy zostali pozbawieni prawa prowadzenia spraw spółki.

Powyższe reguły wspólnicy mogą modyfikować. W szczególności mogą oni powierzyć zarządzanie spółką jednemu lub kilku komplementariuszom, a także osobom trzecim. Przyjmuje się jednak, że nie można powierzyć zarządzania spółką osobom trzecim z wyłączeniem komplementariuszy. Zmiany te można wprowadzić na mocy statutu spółki albo późniejszej jego zmiany (nie można ich wprowadzić na podstawie „zwykłej” uchwały, która nie jest uchwałą zmieniającą statut). Przyjmuje się również (choć nie jest to wprost wyrażone w przepisach), że prawo zarządzania spółką może być ponadto odebrane komplementariuszowi z ważnych powodów na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego.

Niezależnie od zarządzania spółką każdy z komplementariuszy ma prawo do osobistego zasięgania informacji o stanie majątku i interesów spółki oraz do osobistego przeglądania jej ksiąg i dokumentów. Co bardzo ważne, tych uprawnień komplementariusza nie można wyłączyć ani nawet ograniczyć.

Walne zgromadzenie prowadzi spółki w zakresie określonym przez przepisy prawa oraz postanowienia statutu. Wyraża się to w podejmowaniu kluczowych decyzji dotyczących funkcjonowania spółki. Statut może przy tym znacznie rozszerzać ustawowe uprawnienia walnego zgromadzenia.

Rada nadzorcza zarządza spółką, jeżeli takie uprawnienie przyznane jej zostanie w statucie. Z reguły przyjmuje to postać wyrażania zgody na podjęcie określonych czynności przez komplementariuszy.

Zarówno w przypadku walnego zgromadzenia jak i rady nadzorczej, choć możliwe jest rozszerzanie ich uprawnień, nie może ono prowadzić do złamania podstawowych zasad podziału kompetencji, np. przyznania radzie nadzorczej większości kompetencji w zakresie zarządzania spółką. Istotne jest również w tym zakresie, że walne zgromadzenie i rada nadzorcza nie mogą wydawać komplementariuszom wiążących poleceń dotyczących zarządzania spółką.

Reprezentowanie spółki

Reprezentowanie spółki należy do komplementariuszy. Zasadniczo każdy z nich ma prawo reprezentować spółkę w zakresie wszystkich czynności sądowych i pozasądowych. Także w tym przypadku wspólnicy mogą te zasady zmodyfikować w statucie spółki. Może on przewidywać, że komplementariusz jest pozbawiony prawa reprezentowania spółki albo że jest uprawniony do jej reprezentowania tylko łącznie z innych komplementariuszem lub prokurentem. Pozbawienie komplementariusza prawa reprezentowania spółki możliwe jest też na mocy prawomocnego orzeczenia sądu.

Akcjonariusz jako wspólnik nie reprezentuje spółki komandytowo-akcyjnej. Może on ją reprezentować wyłącznie jako pełnomocnik, w tym jako prokurent. Działając na podstawie pełnomocnictwa (prokury) ma on przy tym obowiązek ujawnienia tej okoliczności. Jeżeli bowiem, dokonując w imieniu spółki określonej czynności prawnej, nie ujawni swojego umocowania, to za skutki tej czynności odpowiada wobec osób trzecich jak komplementariusz, czyli bez ograniczenia. Ten sam skutek zachodzi, jeżeli akcjonariusz działa bez pełnomocnictwa lub przekracza jego zakres.

Jeżeli komplementariusz jest w spółce komandytowo-akcyjnej jednocześnie akcjonariuszem, nie wyłącza to jego prawa do reprezentowania spółki na zasadach wyżej opisanych.

Podział zysków

Regułą jest, że komplementariusze oraz akcjonariusze uczestniczą w zysku spółki proporcjonalnie do ich wkładów rzeczywiście wniesionych do spółki. Jeżeli chodzi natomiast o partycypację w stratach to komplementariuszy i akcjonariuszy obowiązują odmienne zasady. Komplementariusze ogólnie uczestniczą w stratach w takim samym zakresie, w jakim przysługuje im udział w zysku. Akcjonariusze natomiast są w ogóle zwolnieni od pokrywania strat.

Powyższe reguły wspólnicy mogą w zasadzie dowolnie modyfikować, np. przyznając większość zysków komplementariuszowi, który wniósł najmniejsze wkłady. Komplementariusz może także być zwolniony mocą statutu od udziału w stratach. Należy jednak pamiętać, że nie wyłącza to jego odpowiedzialności za zobowiązania spółki wobec kontrahentów. Takie zwolnienie ma bowiem wyłącznie charakter wewnętrzny – w stosunkach między spółką a pozostałymi wspólnikami i dotyczy obowiązku pokrywania straty spółki.

Swoboda ustalania zasad udziału w zyskach i stratach nie dotyczy reguły, że akcjonariusz jest zwolniony od pokrywania strat. Ta zasada ma charakter bezwzględny i nie można jej zmienić.

Zmiany proporcji udziału w zyskach i stratach dokonuje się przede wszystkim w statucie spółki. Dopuszcza się również dokonywanie takich modyfikacji poprzez zwykłą uchwałę walnego zgromadzenia (niebędącą uchwałą zmieniającą statut spółki) za zgodą wszystkich komplementariuszy, o ile jest to wyraźne przewidziane w statucie spółki.

Inaczej niż w pozostałych spółkach osobowych, wspólnicy spółki komandytowo-akcyjnej nie mogą żądać wypłaty całości zysku z końcem każdego roku obrotowego. Wspólnicy mają bowiem prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty wspólnikom (w przypadku akcjonariuszy przybiera to postać dywidendy). Oznacza to, że jeżeli walne zgromadzenie podejmie decyzję, że zysk nie będzie wspólnikom wypłacony, lecz zostanie przeznaczony na rozwój spółki i z tego powodu przelany na kapitał zapasowy, to wówczas wspólnicy nie mogą domagać się od spółki wypłaty tego zysku. Należy jednak pamiętać, że uchwały walnego zgromadzenia dotyczące podziału zysku wymagają dla swej ważności zgody wszystkich komplementariuszy (w części dotyczącej zysku przypadającego na akcjonariuszy) lub większości z nich (w części dotyczącej zysku przypadającego na komplementariuszy).

W praktyce istotne jest, że zasadniczo niecała kwota zysku spółce komandytowo-akcyjnej może być przeznaczona do podziału między wspólników. Należy ją bowiem każdorazowo pomniejszyć np. o niepokryte straty oraz o inne kwoty, które zgodnie z ustawą lub statutem powinny być przeznaczone z zysku za ostatni rok obrotowy na kapitały: zapasowy lub rezerwowe.

Wspólnicy mogą w statucie spółki przewidzieć wypłatę zaliczek na poczet dywidendy (zysku), upoważniając do tego komplementariuszy. Wypłata takich zaliczek jest jednak mocno ograniczona przez prawo – przykładowo spółka może wypłacić zaliczkę na poczet przewidywanej dywidendy, wyłącznie wówczas, gdy jej zatwierdzone sprawozdanie finansowe za poprzedni rok obrotowy wykazuje zysk.

Zmiany zasad funkcjonowania

Zasady funkcjonowania spółki komandytowo-akcyjnej mogą być modyfikowane przez jej wspólników. Dokonuje się tego przede wszystkim poprzez zmianę statutu spółki, która musi być dokonana w formie aktu notarialnego. Zmiana postanowień statutu spółki komandytowo-akcyjnej co do zasady wymaga uchwały walnego zgromadzenia podjętej większością trzech czwartych głosów i zgody wszystkich komplementariuszy. W statucie można wszakże przewidzieć surowsze wymogi dotyczącej większości niezbędnej do podjęcia uchwały w omawianym zakresie.

W zakresie, w jakim pozwala na to prawo i zostało to przewidziane w statucie spółki, zasady funkcjonowania spółki mogą być również zmieniane mocą zwykłej uchwały walnego zgromadzenia (nie będącej zmianą statutu spółki).

Wycofanie się ze spółki

Wycofanie się ze spółki komandytowo-akcyjnej następuje odmiennie w przypadku komplementariusza i akcjonariusza.

Wycofanie się ze spółki komplementariusza następuje z reguły poprzez zbycie przez niego przysługującego mu „udziału spółkowego” (czyli ogółu praw i obowiązków w spółce) albo poprzez wystąpienie ze spółki.

Zbycie przez komplementariusza ogółu praw i obowiązków w spółce komandytowo-akcyjnej może nastąpić wyłącznie wówczas, gdy przewiduje to statut spółki. Wymaga ono uzyskania zgody wszystkich pozostałych komplementariuszy, chyba że w statucie spółki określono inne reguły w tym zakresie.

Wystąpienie komplementariusza ze spółki poprzez wypowiedzenie statutu spółki jest możliwe, jeżeli spółkę zawarto na czas nieoznaczony oraz gdy przewidziano to w statucie spółki. Jeżeli tak się stało, to wypowiedzenie powinno nastąpić na sześć miesięcy przed końcem roku obrotowego, chyba że w statucie przyjęto w tym zakresie inny, krótszy lub dłuższy, okres. Warto pamiętać, że wypowiedzenie statutu spółki przez jedynego komplementariusza co do zasady prowadzi do jej rozwiązania.

Wycofanie się ze spółki akcjonariusza następuje natomiast z reguły poprzez zbycie przez niego przysługujących mu akcji albo poprzez ich umorzenie.

Możliwość zbycia akcji przez akcjonariusza jest zasadą, której nie można wyłączyć. W tym zakresie możliwe jest jedynie ograniczenie możliwości zbywania akcji. Następuje to albo w statucie albo w drodze odpowiedniej umowy cywilnoprawnej. Statutowe ograniczenia zbywalności akcji mogą dotyczyć jedynie akcji imiennych (nie na okaziciela). Umowne ograniczenia nie mogą z kolei trwać dłużej niż 5 lat, ewentualnie 10 lat w przypadku prawa pierwokupu lub innego prawa pierwszeństwa nabycia akcji.

Umorzenie akcji polega na ich prawnym unicestwieniu. Może ono przybrać trzy różne postaci. Po pierwsze, umorzenie akcji może nastąpić w sposób dobrowolny za zgodą akcjonariusza, w drodze zbycia jego akcji na rzecz spółki w celu ich umorzenia. Po drugie umorzenie akcji może nastąpić w sposób przymusowy, wbrew zgodzie akcjonariusza, na mocy uchwały walnego zgromadzenia. Statut spółki musi w takiej sytuacji określać przesłanki i tryb umorzenia przymusowego. Po trzecie wreszcie umorzenie akcji może nastąpić w sposób automatyczny – z chwilą zaistnienia określonego zdarzenia określonego w statucie spółki, np. z chwilą nadejścia określonej daty. Za umorzone akcje akcjonariuszowi zasadniczo należy się wynagrodzenie. Może on z niego zrezygnować w przypadku umorzenia dobrowolnego.

Akcjonariuszowi nie przysługuje natomiast prawo wypowiedzenia statutu spółki.

Rozwiązanie spółki

Rozwiązanie spółki to zdarzenie oznaczające ustanie jej bytu prawnego. Do rozwiązania spółki komandytowo-akcyjnej prowadzą następujące zdarzenia: (1) przyczyny przewidziane w statucie spółki, (2) uchwała walnego zgromadzenia podjęta za zgodą wszystkich komplementariuszy, (3) ogłoszenie upadłości spółki, (4) śmierć lub ustanie bytu prawnego jedynego komplementariusza, (5) ogłoszenie upadłości jedynego komplementariusza oraz (7) wystąpienie ze spółki jedynego komplementariusza.

W trzech ostatnich przypadkach (dotyczących rozwiązania spółki z przyczyn dotyczących jedynego komplementariusza) możliwe jest wprowadzenie w statucie odmiennych zasad, np. przewidujących, że w przypadku śmierci jedynego komplementariusza spółka nie ulega rozwiązaniu lecz na miejsce zmarłego komplementariusza wstępuje jego spadkobierca. Pozostawiona wspólnikom swoboda regulacji nie może jednakże prowadzić do funkcjonowania spółki bez komplementariusza. Nie można więc wyłączyć całkowicie omawianego przepisu w ten sposób, że zapisane zostanie w statucie, iż w przypadku śmierci jedynego komplementariusza spółka nie ulega rozwiązaniu i trwa nadal. Należy bowiem zawsze pamiętać, że w spółce komandytowo-akcyjnej zawsze musi być co najmniej jeden komplementariusz ponoszący nieograniczoną odpowiedzialność za jej zobowiązania.

Co do zasady nie powoduje natomiast rozwiązania spółki śmierć, upadłość lub wystąpienie komplementariusza, jeżeli w spółce są jeszcze inni komplementariusze. Wspólnicy mogą jednakże w statucie uznać te zdarzenia za przyczyny rozwiązania spółki.

Upadłość akcjonariusza albo jego śmierć zasadniczo również nie prowadzi do rozwiązania spółki. W tym drugim przypadku na miejsce zmarłego akcjonariusza wchodzą jego spadkobiercy. W statucie spółki można jednakże przewidzieć odmienne reguły, np. że upadłość akcjonariusza prowadzi do rozwiązania spółki.

Zaistnienie powyższych zdarzeń nie powoduje automatycznie ustania bytu prawnego spółki komandytowo-akcyjnej. Ich bezpośrednią konsekwencją jest bowiem obowiązek przeprowadzenia najpierw postępowania likwidacyjnego.

Postępowanie likwidacyjne to proces, którego celem jest zakończenie bieżących interesów spółki, ściągnięcie wierzytelności, wypełnienie zobowiązań i upłynnienie majątku spółki. W trakcie likwidacji nowe interesy mogą być podejmowane tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do ukończenia spraw w toku. Spółka komandytowo-akcyjna będąca w likwidacji zachowuje podmiotowość prawną i dalej jest tą samą spółką. W związku ze zmianą jej celu (z prowadzenia przedsiębiorstwa na zakończenie działalności) zmienia się jednak wewnętrzna organizacja – m.in. musi się ona posługiwać nazwą z dodatkiem „w likwidacji”, a komplementariusze mający prawo prowadzenia spraw spółki co do zasady stają się likwidatorami spółki i jako tacy prowadzą sprawy spółki i ją reprezentują.

Co bardzo istotne w praktyce, do likwidacji spółki komandytowo-akcyjnej stosuje się przepisy o likwidacji spółki akcyjnej. Oznacza to, że postępowanie likwidacyjne trwa ponad rok. Taka długość postępowania likwidacyjnego wynika z terminów narzucanych przez przepisy prawa. Przykładowo: na początku likwidacji trzeba dwukrotnie wezwać wierzycieli spółki, aby zgłosili swoje wierzytelności, na co mają sześć miesięcy od drugiego wezwania. Dodatkowo podział majątku spółki, który pozostaje po spłaceniu wierzycieli, może rozpocząć się dopiero po roku, licząc od drugiego wezwania wierzycieli do zgłoszenia swoich roszczeń. Terminów tych nie można skrócić.

Inaczej niż w przypadku pozostałych spółek osobowych wspólnicy nie mogą ustalić innego niż likwidacja sposobu zakończenia działalności spółki komandytowo-akcyjnej.

Rozwiązanie spółki komandytowo-akcyjnej następuje po zakończeniu likwidacji z chwilą jej wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego.

Spółka komandytowo-akcyjna ulega rozwiązaniu również w konsekwencji jej połączenia z inną spółką handlową. W tym przypadku skutek ten następuje bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Oprócz tego spółka komandytowo-akcyjna ulega wykreśleniu z rejestru przedsiębiorców w wyniku jej przekształcenia w inną spółkę handlową. W tym ostatnim przypadku nie traci ona wszakże swojego bytu prawnego, lecz kontynuuje go w zmienionej formie prawnej.